Rough road to the Sky Games 2012

Al maanden leef ik toe naar de Sky Games. De meeste tijd gaat zitten in ergernismanagement: me niet te druk maken over de weinige trainingsarbeid, het gebrek aan belachelijk steil terrein, het ontbreken van hardheid en vorm. Ja, ik heb een keertje 100 km achter elkaar gelopen. En ja, ook nog een marathon kort erna. En oh ja, ook nog 'even' met Hemelvaart 2 dagen in Italië de Wolf Mountain Run verkennen, op hoogte, in de sneeuw, met de nodige hoogtemeters. Ja, die kilootjes te veel zijn er ook af. Waar het aan ontbreekt is een opbouw, samenhang en de focus op het compenseren van tekortkomingen.

Ga ik echt naar de Sky Games, in een cool strak pakje met de Nederlandse leeuw erop? Tussen zo'n 1000 goed getrainde bergsporters, de besten van de wereld? Heb je wel eens ervaren wat de factor hoogte met je longen doet? In dat oranje stofje zal ik een goudvis op het droge zijn: snakkend naar adem en absoluut niet in mijn normale biotoop.

Back to reality. Een zondagochtend midden juni. Nog een paar weken te gaan, en de mogelijkheid om specifiek te trainen. De Bemelerberg ligt er zonnig bij, in een stilte zoals die alleen op een zondagochtend te voelen is. Aan de voet is hij 76 meter, via een holle weg kom je boven op het plateau op 115 meter. Ik gok dat het 500 meter is, dat miezerige klimmetje.

Tien keer klim ik het bergje op. Op het plateau trek ik nog 100 meter door, om daarna om te draaien en af te dalen naar de voet van de 'berg'. Daar trap ik bijna op een wijngaardslak, die moeizaam het grindpad oversteekt. Vergeleken met de ruige Pyreneese bergen stelt dit niks voor. En toch voel ik in de korte klimmetjes kracht, ik oefen verschillende ritmes, ik klim op het door mountainbikebanden gladgeslepen spoor met lange krachtige passen, en over met losse stenen bezaaide erosiegeultjes met korte pasjes. Bergaf laat ik me vallen, ik train geleidelijk remmen, abrupt remmen, springtechniekjes, lange passen. Met plezier en lichtvoetig kom ik steeds weer op adem onderaan de berg. De wijngaardslak ploetert voort. Hoe ervaart hij de tijd? Ziet hij af? Is hij chagrijnig? 

Ik denk aan het gelijk van Alanis Morissette in haar lied 'Thank you':

The moment I let go of it was the moment
I got more than I could handle
The moment I jumped off of it
Was the moment I touched down

De slak moet inmiddels ook de overkant hebben gehaald, want ik zie hem niet meer bij de achtste keer omhoog. Na 10 keer bergje op en af ga ik nog één keer naar de hoogste top van de berg, waar de wind wervelt en je uitkijkt op fruitboomkruinen en het ontwakende dorpje. De balans opmaken: 12 km in een uur met 500 hoogtemeters. Dan tevreden uitlopen. Het is lang niet genoeg voor de Sky Games. Maar het is genoeg voor nu. Wat nog komen gaat, laat ik los, en ik hou vast wat nu is: een heerlijke training.